Last leidde tot beschuldigen
Van de week, tijdens het hardlopen in het bos, werd ik van achter ingehaald door vier racende mountainbikers. Het pad was drassig en ik liep aan de ene kant op een heel smal stukje verharde ondergrond. Deze mannen konden of stoppen en wachten of door het midden door de blubber doorracen. Het leek of het eerste niet eens een optie voor ze was en dus gingen ze door de blubber tot ze erachter kwamen dat hun wielen niet deden wat ze wilden en dreigden te gaan slippen. Toen schoten ze schuin over en sneden mij af. Ik was nogal beduusd, hield de pas in en dat voelde voor mij dat ze mij geen ruimte hadden gegeven. Ik zei nog enigszins mompelend: “Jullie houden lekker veel rekening met een ander.” Een beschuldiging dus.
Gevolgd door het bedenken van mogelijkheden over hoe het anders had moeten gaan. Hadden zij middenin de blubber moeten stoppen of beter vooruit moeten kijken? Had ik niet meer aan de kant kunnen gaan lopen? Zou het wellicht ook goed zijn gegaan als ik gewoon had doorgerend? Dit is overigens de manier waarop de aanklager in de drama driehoek met last omgaat: de manier waarop het is gegaan is fout en dus heeft iemand schuld.
Telkens als je jezelf “had moeten” hoort zeggen, ontken je de realiteit
Maar wat ‘had moeten’ of ‘had kunnen’ is niet relevant, het is gebeurd zoals het is. En in de interactie was er iets ontstaan dat mij iets lastigs opleverde. Waarom? Wat maakte dat ze mij ‘vasthielden’? Waarom liet ik mij vasthouden? Waar zat mijn verantwoordelijkheid? Wat kon ik hiervan leren?
Ik ontdekte dat de gedachte dat ze ‘voorrang’ hadden genomen mij een vervelend gevoel opleverde. Maar ik was degene die er (onbewust) voor had gekozen in te houden omdat ik onzeker was over het verloop. Wat ik blijkbaar lastig vond en mij uiteindelijk een rotgevoel gaf is, dat ik het moeilijk vond toe te geven dat ik inhield omdat ik van ze schrok, onzeker werd over de afloop en ze dat niet zagen.
Van beschuldigen naar verlangen
Ik had dus een keuze wat ik met deze last in mij ging doen. Door de gedachte dat ze voorrang hadden genomen, hield ik de last vast en ging ik beschuldigen. Want ik miste de erkenning. Maar toen ik voor de gedachte koos dat ik ze vóór heb laten gaan, hen ruimte heb gegeven, verdween de last direct. Ik realiseerde mij dat ik mezelf daarmee erkende. Dus daar zat mijn verantwoordelijkheid, mezelf erkennen. En erkenning is waar ik naar verlangde.
Het resultaat aan de buitenkant bleef daardoor weliswaar gelijk maar deze gedachte dat ik ze iets had gegeven, maakte dat ik me ineens een stuk beter voelde.
Dus als je het idee hebt dat iemand iets van je neemt, ook wel als je iemand iets van je laat nemen, dan kan je net zo goed kiezen om te geven. Waarmee je jezelf erkent voor je eigen (onbewuste) keuze.
Effectief omgaan met schuldgevoelens
Heb jij wel eens last van schuldgevoelens? Hoe ga jij daar dan mee om?
Ga je dan beschuldigen, zoals ik ook wel eens doe? Beschuldigen is de verantwoordelijkheid van iets wat jij lastig vindt, bij een ander neerleggen. Het positieve edoch korte termijn effect is dat je de zwaarte bij een ander neerlegt, dan ben jij ervan af. Het nadelige effect is dat je (of een ander) er niet van leert. Het belemmert je groei en je blijft aan de oppervlakte. In de beschuldiging ligt je verlangen opgesloten. Als je beschuldigt, is je aandacht gericht op de afwezigheid van je verlangen (in mijn geval miskenning), waardoor je de afwezigheid van je verlangen voortdurend aantrekt in soortgelijke situaties. Want wat je aandacht geeft, groeit en uiteindelijk zet je het vast en wordt het je realiteit.
Wil jij hulp bij het creëren van de realiteit die je verlangt? Neem dan contact op [email protected]
