De waarzin van de (te) hoge lat!
Wat wordt er gespiegeld door anderen?
De laatste tijd herken ik alles van mijn cliënten in coaching. Nu is het altijd wel zo geweest dat mijn cliënten mij spiegelen, maar nu herken ik werkelijk alles.
Is het dan zo dat ik precies look-a-likes aantrek of kan ik me misschien makkelijk inleven? Heb ik me in 25 jaar dan helemaal niet ontwikkeld? Terwijl ik alles dat wordt gespiegeld en waar ik ingezogen dreig te worden, tussen de sessies door uitwerk in mezelf net zo lang tot ik ontspannen kan blijven?
Of kan ik tot een wat mildere conclusie komen? Zou het wellicht zo zijn dat ze mij helemaal niet spiegelen maar alleen mijn manier van denken? En dus herken ik mijn eigen denken, ofwel wordt mijn denken bevestigd.
Ik kom er inderdaad achter dat niet al mijn cliënten mij spiegelen. Ze spiegelen me alleen maar als ik erin word gezogen als het ware, als ik geen afstand meer kan houden tot het onderwerp waarover ze het hebben. Maar ze spiegelen wel allemaal mijn manier van denken. En dan lijk ik het te herkennen. Maar wat herken ik dan uiteindelijk? Ik herken gedachtes, ik herken allerlei mogelijkheden. En iemand anders zou wat anders horen en weer andere delen van zichzelf lijken te herkennen.
Zoveel te lijken herkennen, brengt me ook een ander inzicht
Als ik in het proces van een cliënt wordt gezogen en dus mijn afstand niet meer kan behouden, kan ik een cliënt niet helpen. Op dat moment gaat het niet meer over de ander maar over mij.
Tot nu toe, is dat het moment waarop ik met mezelf ga werken, wat zoveel betekent als de weerstand in mezelf op te zoeken, de herinnering aan een vervelende situatie, daar connectie mee te maken en houden tot het oplost. En vaak wordt daarmee ook duidelijk wanneer het is ontstaan en welke gedachte ik toen heb omarmd. Of ik ga de diaoog aan met de weerstand, ik probeer te achterhalen wat het me wil zeggen. Beiden heb ik al heel vaak gedaan, waardoor ik inmiddels in staat ben om in veel verschillende situaties afstand te bewaren en helder kan blijven.
Dat ik plots zoveel lijk te herkennen, brengt me naar mijn hoofdgedachte, mijn diepste geloof over mezelf: Ik ben niet goed genoeg, waardoor ik mezelf in alle situaties moet bewijzen en het goed moet doen, ik moet eigenlijk alles kunnen en het liefst ook nog heel goed. En als dat niet lukt, tussen de sessies door hard werken, om het dan in ieder geval volgende keer goed te doen. Een onmogelijke lat, keihard werken en er nooit van kunnen genieten… wat is dat voor waanzin?
Dus in plaats van alle weerstanden op te lossen en maar blijven veranderen, kan ik ook de manier waarop ik denk en naar mezelf kijk veranderen. Dus in plaats van alle weerstanden op te lossen en maar te blijven veranderen, kan ook jij de manier waarop je denkt en naar jezelf kijkt veranderen.
Je bent precies goed, alle ervaringen zijn precies zo bedoeld, er hoeft niets anders. Zo blijven ervaringen niet telkens aan je kleven, zodat ze je diepste geloof telkens weer bevestigen en je uiteindelijk steeds dezelfde ervaringen creëert. Je ben precies goed! Alles is precies goed!
Kan jij de manier waarop je naar jezelf kijkt, ook veranderen? En jezelf zien als precies goed, precies zoals je bent bedoeld? Kan jij ervaringen zien als gewoon ervaringen zonder eraan vast te houden, zonder er iets van te vinden? Ervaringen te zien als precies goed, zonder ze vast te zetten in overtuigingen en negatief geloof over jezelf?
Simpelweg dit: zie je de weerstanden en tekorten of kan je de schoonheid zien in alles dat gebeurt zodat het blijft stromen, de overvloed, de liefde? Kun je het mooie zien in het ogenschijnlijke lelijke? Kun je de uitersten verbinden? Kun je je liefde laten stromen daar waar zogenaamde negatieve emoties ontstaan zoals onzekerheid, angst, onrust, ongeduld, frustratie, onvrede, teleurstelling. Kortom kan je in liefde bij jezelf blijven als het lastig wordt?
Waar kies jij voor als het lastig wordt?